Met je activity tracker

Vanochtend onder de douche voelde ik een blog opborrelen, woorden, zinnen, ze plopten omhoog in mijn hoofd. En geloof mij, dat is een stuk fijner dan opborrelend bloed. Gelukkig is dat alweer twee weken geleden voor het laatst gebeurd, en hoewel ik het er liever niet over heb, benoem ik het toch, omdat ik het niet moet wegdrukken, aldus mijn psycholoog. Ja, ik heb een (medisch) psycholoog. Ook dat wilde ik hier eigenlijk niet zeggen, maar, who cares? Ik schaam me er niet voor, en het is heerlijk om een uur te kunnen praten over al je (voornamelijk CF) shit zonder je bezwaard te voelen. Wie weet lees je dit en denk je nu, verrek, het is volkomen normaal zo'n psycholoog, ik ga de stap ook zetten! Aan de andere kant, in hoeverre ik normaal ben, is twijfelachtig.

Wat tegenwoordig wel/ook heel normaal is, is een activity tracker. Je weet wel, zo'n Fitbit. Ik werd aangestoken met dit virus door mede CFers, en had steeds meer het gevoel dat ik er ook eentje moest. Maar er ruim 130 euro voor betalen vond ik dan weer best veel, ook omdat ik nogal van de "fases" ben. Na een maand ben ik er misschien al weer helemaal klaar mee, weet jij veel. Anyway, ik kwam erachter dat er allerlei merken zijn, en zo kwam ik op de Xiaomi Mi Band 2. Na een hoop reviews gelezen te hebben, allemaal zeer positief, besloot ik er eentje te bestellen, voor iets van 37.95 ofzo. (overigens zie ik'm nu voor 29,95 bij Belsimpel, dusse, sla je slag!)
Ik was bang dat ie wat te groot zou zijn om mijn dunne polsjes, maar hij past prima. En ik kan er gewoon mee douchen, dus ik heb'm 24/7 om.
Helaas was ik de dagen na het binnenkrijgen van de Mi Band dus te vinden in het AMC, alwaar ik al blij was als ik tot 1000 stappen op een dag kwam. Maar toch, het hielp me wel om van dat ziekenhuisbed af te komen en een extra gang rondje mee te pikken. Eenmaal weer thuis groeide het aantal stappen, en mijn motivatie ook. Het is nog niet mega veel, maar ik heb mijn doel op 5000 stappen gezet, en dat is nu goed haalbaar, vaak kom ik ook tot 6000, of zelfs 7000 (oke, dat was eenmalig). En dat is, gezien ik nog aan het infuus zit, retegoed.

Maar echt.

Yep. Het motiveert me echt om net even wat verder te lopen, of het rondje met de hond niet aan the boyfriend over te laten als ik niet zoveel zin heb/lui ben/vul maar in. Blijkbaar heb ik dat nodig. Bewijs dat ik iets gedaan heb. CIJFERS. Al is het nog lang niet genoeg. Zo heb ik al twee weken niet gesport, het wandelen is voor nu gewoon even genoeg. En thuis doe ik soms ook wat met m'n gewichtjes oke,dat heb ik 1 keer gedaan.
Maar dat echte sporten komt wel weer, zo'n ab via infuus hakt er gewoon flink in, ik slaap ook weer zo negen uur weg, ipv de acht uur waar ik het normaal mee kon. Ik sta dus net iets te laat op, en loop voor mijn gevoel de hele dag achter de feiten aan. Maarja, de leven. Zolang elke stap maar geregistreerd wordt vind ik alles best.

De kuur slaat trouwens best goed aan. Ik besef me, zoals altijd, nu pas dat ik blijkbaar best wel ziek was, soort van. En dat ik veel meer hoestte, het kokhalzen in de ochtend vond ik ook weer heel normaal. Koffie? Ja lekker, maar wel na het over m'n nek gaan. En noem maar op. Het kan nog steeds beter en ben dan ook blij dat ik nog een week aan de kuur zit. En daarna kan mijn stappendoel vast wat opgeschroefd worden. En dan blaas ik eind november meteen even een longfunctie van hier tot Tokio. En ohja, dan laten we die longbloedingen ook lekker achterwege, oke longen? Want haat, HAAT daaraan. Maybe it's time om weer een nieuwe psychologen afspraak in te plannen.

Tot de volgende blog!