Daten en CF

Hoe, en vooral wanneer, vertel je een nieuw persoon dat je CF (of ja, een andere chronische ziekte) hebt, en dan bedoel ik eigenlijk vooral een potentiële date, geliefde, enzovoort.
Mijn eigen gevoel hierbij is dat je er beter vooral niet te moeilijk over moet doen, het ligt er natuurlijk ook wel aan hoe "slecht" je "al" bent. Toen ik een beetje begon met echt daten, uhm, op mijn 18e/19e (ja, hallo, laatbloeier!) was mijn longfunctie nog 100% en werkte ik (of ik liep nog stage, not sure) ook gewoon, vervolgens had ik ook genoeg energie voor stappen en sporten, kortom, ik was (lichamelijk gezien dan..) normaal. Wel had ik inmiddels suikerziekte gekregen maar dat mocht de pret niet drukken. Dus mijn standaard riedeltje was toen "ik heb suikerziekte, en iets aan mijn darmen", wat meteen verklaarde dat ik pillen moest slikken en insuline spoot. Nou, prima. Later breidde ik het dan wat uit hoe het longtechnisch zat, maar dat ik nog hele goede longen had. Ik besef me nu dat ik hetzelfde riedeltje bij een sollicitatiegesprek gebruikte Alleen ja, het toekomstbeeld is toch anders dan wanneer je een gezond persoon treft.

Zo rolde ik in een lange relatie waar je in feite samen meegroeit met het meer aanwezig zijn van de CF. Maar *poef*, dat ging uit, na een jaar of 12. En dan, na een tijd alles op orde krijgen en "jezelf terugvinden", ja, walgelijke uitspraak maar zo waar, heb je wel weer zin in leuke mannen op je pad, maar besef je dat je "riedeltje" van toen, niet meer volstaat. Want inmiddels helemaal afgekeurd en nog minder dan de helft van je longfunctie die je toen had, allerlei inhalatie medicijnen en ophoest activiteiten, wakker worden vol met slijm, hoestbuien, kokhalzen, wat vindt een ander daar van?! Maargoed, het lastigste is nog, dat veel mensen toch op zoek lijken naar iemand waar ze mee trouwen en vervolgens kinderen krijgen, nou, dat zit er dus niet in (uitzonderingen daar gelaten, maar een risico wat ik niet durf te nemen en ook niet eens meer kan nemen, kinderen dan, trouwen is een ander verhaal!). Maar ga je dat op een eerste date vertellen? Tenslotte is een eerste date gewoon voor de fun. Maar bij 1 van de eerste vragen "wat voor werk doe je, of, wat doe je in het dagelijks leven", kun je toch moeilijk gaan liegen? Ik kan dat niet dus flapte ik er vaak meteen uit hoe het zat, als ik iemand echt aardig vond, en eigenlijk niet eens bij een date, maar bij een eerste ontmoeting in bijvoorbeeld de kroeg.
Er was iemand waar ik vervolgens twee weken "iets mee had", aan hem vertelde ik meteen de eerste avond hoe en wat. Ergens later in ons "date festijn" meldde hij, dat als ie mij een tip mocht geven (he ja, geef mij een tip, ik hang aan je lip!!), het misschien beter was dat ik vervolgens bij andere mannen, niet meteen over de CF vertelde, want dat zou best kunnen afschrikken. Tot de dag van vandaag snap ik die hele TIP niet en word ik er een beetje boos over soms. Iedereen doet het op zijn manier en ik vind meteen vertellen het fijnste, zo ben ik, dan is het eruit en wordt het niet een DING. Als in "Ik moet je iets vertellen schatje..". Namelijk dat je hele toekomstbeeld in duigen valt bij deze. Als de man of vrouw in kwestie meteen wegrent is het toch duidelijk? Die kan het niet aan dus doei.

(not)

Nou ja, moge het duidelijk zijn, Remco schrok nergens van, bij de eerste Tinder chat flapte ik mijn verhaal eruit en toch wilde ie mij ontmoeten, heel begrijpelijk want ik ben ook heel leuk. En kinderen? Ik wil ze niet eens, en Remco gelukkig ook niet. We zijn zelf nog niet eens volwassen! ;-)