zaterdag 17 januari 2015

I love dogs!

Vroeger mocht ik er nooit eentje, m'n vader zag het al gebeuren dat hij elke avond er nog uit moest, in slecht weer. Als ik op zondag weer mee moest wandelen riep ik vaak dat ik alleen mee zou gaan als we een hond hadden. Dat hielp niet dus moest ik toch mee, en de hond bedacht ik er dan maar bij.
Gelukkig hadden we volop andere huisdieren, konijnen, kippen, cavia's, katten, parkieten en vissen, niet allemaal tegelijk maar wel hier en daar overlappend. 

Een half jaar nadat ik uit huis was, had ik een hond, duitse herder Boy, uit het asiel. Hij was toen drie jaar en is 12 geworden. Juli 2013 was ie gewoon ziek en op, en moest ik hem laten inslapen, wat een verschrikkelijk moeilijk moment.

Boy!

Daarna was ik hondloos, liep wel eens zonder hond een rondje (want ja, goed voor je conditie), maar voelde alsof ik zonder armen liep, wat een leegte, en hoe nutteloos! 
Een kennis leende me af en toe haar husky, dan paste ik een dagje op, wanneer ik maar wilde, helemaal leuk. Hierdoor kwamen er mensen op me af uit de buurt, met hondjes, die vroegen of ik ook op hun hondje kon passen, dus deed ik dat af en toe, gewoon, voor de leuk.

Maar uiteindelijk gaat het kriebelen, een eigen hond, hoe leuk zou dat weer zijn! Ik had altijd twijfels omdat ik niet de gezondste persoon op aarde ben en het best veel energie kost, zeker als je even een terugvalletje hebt. Gelukkig houdt Remco ook van honden en nu hoef ik er niet alleen voor te zorgen, dus we hadden al snel bedacht dat we ooit een hond zouden nemen, en dat ooit werd eigenlijk al eind vorig jaar.
Gewoon even "oriënteren" op de ikzoekbaas site van de dierenbescherming. Daar zagen we niet perse een goede "match". Dus verder kijken, en met verder bedoel ik dan Moskou. Ik kende iemand uit de buurt die bij de stichting My martin shelterdogs zit. Kan geen kwaad een kijkje te nemen, en daar was de foto en het verhaal van Chara. We waren verkocht, en de bal ging snel rollen.



Aankomst op Schiphol!

Op Schiphol wilde ze eerst haar bench niet uit, de auto niet in, en de auto niet uit. Maar eenmaal uit de auto liepen we een rondje in de buurt, en ging haar staart in een mooie krul. Binnen lag ze meteen tegen Remco aan, aan mij moest ze iets meer wennen. Nu is het de grootste knuffelhond die ik ken, een grote kroel die altijd blij is. Heel bijzonder na drie jaar in een horror asiel gezeten te hebben. Vreemde mensen vindt ze soms nog wel eng, dat heeft tijd nodig. En lekker op haar eigen tempo.
Mensen vragen vaak, waarom geen hond uit een asiel in Nederland? Ja, daar is natuurlijk ook niks mis mee, maar in oa Moskou zijn de honden in de asiels toch een stuk slechter af. Met 4 honden in een hok, en 1 keer in de week worden ze uitgelaten door lieve vrijwilligers die ook hun best doen om nieuwe baasjes te vinden. 
Enorm blij toch deze stap weer genomen te hebben. Ze zorgt ervoor dat ik op mindere dagen toch naar buiten ga en zo stiekem toch mijn conditie op peil houd en wat vitamine D aanmaak ;-) 
Ik zou zeggen, neem eens een kijkje op:

Saving One Dog Won’t Change the World But It Will Change The World For That One Dog!






4 opmerkingen:

  1. Nog nooit in het echt gezien, maar wat lijkt Chara me toch lief! Wij kijken ook wel eens op die ikzoekbaas website (en doen veeeel langer over de volgende stap dan jullie, haha) en heb hartstikke het idee dat die site nauwelijks wordt bijgehouden! Misschien eens kijken of we zelf naar een asiel toekunnen gaan...
    Leuk om te lezen weer! xSaar

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mazzel, weer zo'n lieve hond! En inderdaad, elke geredde hond is er een. Goed gedaan hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Boy was ook al zo n lieverd. . Maar he wat wil je met zo n schat van een bazin..prachtig nieuw vriendinnetje voor jullie . X

    BeantwoordenVerwijderen